In iedere uitgave van de wijkkrant stellen we een medewerker van PortAgora aan u voor en zetten we die in het zonnetje. Dat mag ook wel, want zonder vrijwilligers kan PortAgora niet bestaan.

Meteen verliefd

Monique Haans (56) werkt sinds een paar maanden bij PortAgora als kassamedewerker. Als u dit leest zal ze inmiddels weer achter de kassa staan, maar ze is/was er even voor zes weken tussenuit. Was niet de bedoeling, totaal niet voorzien, maar is wel gebeurd: Monique en Ron, een van de managers van PortAgora die sinds 1 januari van dit jaar met pensioen is, werden verliefd op elkaar. Ron had al gepland om de eerste zes weken van 2025 in Portugal van zijn pensionering te gaan genieten en dus vroeg hij Monique om mee te gaan. Dit gesprek met Monique vond eind december 2024 plaats, dus voor vertrek. De bedoeling is dat ze half februari weer achter de kassa zal staan.

Ongeluk

Monique heeft altijd administratief werk gedaan. In 2021 kwam ze ongelukkig ten val met enorme gevolgen. Ze kreeg pinnen en platen in haar knie en kon daardoor geen trappen meer lopen. Samen met de scoliose waar ze ook al een tijdje last van had, was dit reden genoeg om haar af te keuren. Dus kwam Monique in de WIA terecht en dus thuis te zitten. “Dat viel niet mee. In het begin ging het nog wel, moest ook veel naar fysio en revalideren. En verhuizen naar een huis waar alles gelijkvloers was, omdat ik geen trappen kan lopen. Ik woonde in de Reeshof, maar verhuisde naar de Hart van Brabantlaan.”

Sociale contacten

Toen ze een beetje gesetteld was, begon Monique haar oude leventje toch steeds meer te missen. “Niet zozeer mijn werk, maar vooral de sociale contacten. Mijn ambulante hulpverlener tipte me om op zoek te gaan naar vrijwilligerswerk. Ik was al een regelmatig bezoeker van kringloopwinkels en om mijn nieuwe stek een beetje leuk in te richten, kwam ik hier bij PortAgora terecht. Ik vond het meteen een leuke winkel en ook de medewerkers vond ik superaardig. Dus op een dag vroeg ik aan de caissière: ‘Zoeken jullie nog vrijwilligers hier?’ Nou, dat was dus zo en nu werk ik hier als kassamedewerker. Superleuk.“

Grootste klant

Monique heeft het heel erg naar haar zin bij PortAgora. “Mijn zoon zei: ’Mam, niet goed dat je in een kringloopwinkel gaat werken, want jij koopt die hele zaak leeg’. Ja, klopt wel. Ik hou zo van zoeken naar die kleine treasures. Gewoon dingetjes om je huis op te leuken: vaasjes, potjes, prullaria. En hoe leuk is het dan als je die voor een paar centen bij elkaar kunt scharrelen! Haha, ik ben hier zelf de grootste klant.” Het contact met de klanten vindt Monique het leukst. “Ik hou wel van een grapje en een gebbetje met de klanten. Dan komt er een jonge knul aan de kassa en die koopt dan bolletjes wol, dan zeg ik: ’Hé, wat ga je breien?’ Of een man die met een deegroller bij de kassa komt: ’Gaat het wel goed thuis?’ Ja, ik weet natuurlijk wel tegen wie ik wat kan zeggen, ik heb wel een beetje  mensenkennis.“

Warm onthaal

Dat wil ze nog wel even zeggen: meteen toen ze kwam werken, voelde Monique zich thuis bij PortAgora. “Het voelt hier echt als een warm bad. Ik werd meteen opgenomen door iedereen. Dat is hier zo tof, iedereen doet zijn ding en iedereen wordt gewaardeerd om wat hij of zij doet. De een werkt drie dagen in de week, de ander komt een paar uurtjes per week helpen, maakt niet uit. En iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal of achtergrond. We hebben het gewoon heel leuk met elkaar. Ja, ik ben heel blij met mijn baantje hier.”

Tweedehands man

En dat ze net voor zijn vertrek bij PortAgora een collega aan de haak heeft geslagen? ‘”Ja, dat is dus heel spontaan gebeurd. Zo zie je maar, er is bij PortAgora meer te vinden dan tweedehands spullen, ik heb een tweedehands vent gevonden!” lacht ze. “Ik ga er nu even tussenuit, maar ik kom terug hoor. Half februari sta ik weer op mijn stekkie achter de kassa.

Tekst: José de Jonge
Fotografie: Ron Mols